Η απώλεια ακοής (λόγω ανώμαλης μορφής οστού και αγώγιμη) παρατηρείται σε όλους τους ασθενείς που έχουν προσβληθεί από άλφα-μαννοσίδωση. Η μειωμένη ακοή οφείλεται κυρίως σε νευροαισθητήρια βλάβη, επειδή όμως μπορεί και να προκύψει από πρώιμες λοιμώξεις του αυτιού, συνιστά έναν συνδυασμό αγώγιμων και νευροαισθητηριακών παραγόντων.¹

Η απώλεια ακοής συνιστά μια σημαντική και πρώιμη εκδήλωση της άλφα-μαννοσίδωσης. Ειδικά όταν σχετίζεται με μαθησιακές ή γνωστικές δυσκολίες, με ή χωρίς δυσμορφικά χαρακτηριστικά, θα πρέπει να εγείρει το ενδεχόμενο πιθανής διάγνωσης διαταραχής λυσοσωμικής αποθήκευσης, ιδιαίτερα της άλφα-μαννοσίδωσης, όπως πρότειναν ο Lehalle και οι συνεργάτες του το 2019.²

Οι συγγραφείς ανέφεραν περιπτώσεις 7 ασθενών που παραπέμφθηκαν σε κλινικούς γενετιστές για συνδρομική απώλεια ακοής και μέτρια γνωστική δυσλειτουργία που διαγνώστηκαν μαζί με την άλφα-μαννοσίδωση.²

Τα ευρήματα αυτής της μελέτης τόνισαν ότι η κλινική διάγνωση της άλφα-μαννοσίδωσης μπορεί να είναι δύσκολη και ότι μπορεί να είναι πιθανώς μια σπάνια αιτία συνδρομικής απώλειας ακοήςπου υποδιαγιγνώσκεται. Η αλληλούχιση εξώματος μπορεί να συμβάλει σημαντικά στην έγκαιρη διάγνωση αυτών των μη ειδικών ήπιων φαινοτύπων, με πλεονεκτήματα για τη θεραπεία και τη διαχείριση.²

Τα άτομα με άλφα-μαννοσίδωση παρουσιάζουν συχνά λοιμώξεις.¹

Μεταξύ άλλων συμπτωμάτων, η πρώτη δεκαετία της ζωής των ασθενών με άλφα-μαννοσίδωση χαρακτηρίζεται από συχνές υποτροπιάζουσες λοιμώξεις, ιδίως:²

• λοιμώξεις των ανώτερων αεραγωγών
• πνευμονικές λοιμώξεις
• οξείες/εκκριτικές μέσες ωτίτιδες.

Ο αριθμός των λοιμώξεων μειώνεται κατά τη δεύτερη και την τρίτη δεκαετία, όπου πιο εμφανή κλινικά ευρήματα γίνονται η αταξία, η μειωμένη ισορροπία και η απόσταση βάδισης, η τραχύτητα του προσώπου και η μυϊκή αδυναμία.²

Σε ποσοτική ανάλυση, εντοπίστηκαν 111 ασθενείς, ενώ η σχετική συχνότητα των λοιμώξεων της αναπνευστικής οδού στο σύνολο του πληθυσμού της μελέτης με άλφα-μαννοσίδωση εκτιμήθηκε σε 53,1%.³

Η γνωστική δυσλειτουργία είναι μία από τις συχνότερες εκδηλώσεις της άλφα-μαννοσίδωσης.¹

Από τη στιγμή που η ηλικία των ασθενών καθιστά εφικτές τις μετρήσεις του δείκτη νοημοσύνης (IQ), όλοι σχεδόν οι ασθενείς εμφανίζουν κάποιο βαθμό νοητικής υστέρησης.² Οι ασθενείς με άλφα-μαννοσίδωση παρουσιάζουν ταχεία μείωση της γνωστικής λειτουργίας κατά τις δύο πρώτες δεκαετίες της ζωής τους.³

Σε μελέτη κλινικής πορείας της μαννοσίδωσης που διεξήχθη σε 8 ασθενείς (ηλικία έναρξης των συμπτωμάτων 6 μήνες-3 έτη), το πρώτο σύμπτωμα ήταν συνήθως η καθυστερημένη ανάπτυξη της ομιλίας ή των κινητικών ή νοητικών λειτουργιών, και συχνά συνοδευόταν από υποτροπιάζουσες λοιμώξεις.⁴

Όσον αφορά τις αναπηρίες ομιλίας, ορισμένοι ασθενείς είναι βωβοί, άλλοι μιλούν δημιουργώντας μονοσύλλαβες ή δισύλλαβες λέξεις και άλλοι έχουν καλή ομιλία, αλλά μη αντίστοιχη με την ηλικία τους.⁵
Σε μελέτη του 2015, οι συγγραφείς κατέδειξαν ότι η νοητική αναπηρία συνιστά σταθερό εύρημα σε ασθενείς με άλφα-μαννοσίδωση, αλλά με μεγάλη ποικιλία, καθώς σε κοόρτη 35 ασθενών ηλικίας 6-35 ετών, το IQ κυμαινόταν από 30 έως 81.⁶

Επιπλέον, η άλφα-μαννοσίδωση σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο ψυχιατρικών συμπτωμάτων ο οποίος επηρεάζει το 25% των ασθενών, όπου η πρώτη εμφάνιση παρατηρείται συχνά στην πρώιμη έως την όψιμη εφηβεία.⁵ Τα επεισόδια είναι ως επί το πλείστον περιορισμένης διάρκειας, από 3-12 εβδομάδες, και μπορεί να είναι υποτροπιάζοντα. Τα συμπτώματα είναι συχνά:⁵

• σύγχυση,
• ψευδαισθήσεις,
• άγχος,
• κατάθλιψη.

Σε ασθενείς με άλφα-μαννοσίδωση έχουν επίσης διαπιστωθεί ενδείξεις μειωμένης φαγοκυττάρωσης και μειωμένης χημειοταξίας των λευκοκυττάρων.²

Οι ανωμαλίες των οστών είναι μία από τις συχνότερες εκδηλώσεις της άλφα-μαννοσίδωσης.^1,2

Σε ασθενείς με άλφα-μαννοσίδωση, οι παθήσεις των οστών κυμαίνεται από ασυμπτωματική οστεοπενία έως εστιακές λυτικές ή σκληρυντικές αλλοιώσεις και οστεονέκρωση. Κλινικές ή ακτινογραφικές ενδείξεις ήπιας έως μέτριας πολύπλοκης δυσόστωσης εντοπίζονται στο 90% των ατόμων που έχουν διαγνωστεί με άλφα-μαννοσίδωση.³

Οι συμβατικές ακτινογραφίες μπορεί να αποκαλύψουν πάχυνση του θόλου του κρανίου, ωοειδή διαμόρφωση, επιπέδωση και παραμόρφωση σε σχήμα αγκίστρου των σπονδυλικών σωμάτων, υποπλασία των κατώτερων τμημάτων της πυέλου και ήπια επέκταση των βραχέων, σωληνοειδών οστών των χεριών. Η βλαισογονία είναι συνήθης και συμβάλλει στη διαταραχή του βαδίσματος.³

Οι πιο συχνές ανωμαλίες είναι η σκολίωση και η παραμόρφωση του στέρνου.⁴ Με την πάροδο του χρόνου, από τη δεύτερη έως την τέταρτη δεκαετία της ζωής τους, οι ασθενείς μπορεί να αναπτύξουν καταστροφική πολυαρθροπάθεια, ιδιαίτερα αρθροπάθεια του ισχίουκαι του γονάτου, που συχνά είναι τόσο σοβαρές ώστε χρειάζονται ορθοπεδικές επεμβάσεις. Έχουν επίσης περιγραφεί εξάρθρημα επιγονατίδας άμφω και σοβαρή υπερτροφία αρθρικού υμένα, μαζί με αρθρίτιδα αγκώνα Charcot και μη αγγειακή νέκρωση ισχίου και αγκώνα άμφω.⁴

Σε μια πολυκεντρική, πολυεθνική προοπτική μελέτη, η μυοσκελετική εξέταση κατέδειξε τυπικά μη φυσιολογικά ευρήματα για την ασθένεια αυτή, όπως μακροκεφαλία, συσπάσεις, σκολίωση, βλαισογονία, δυσπλασία ισχίου και παραμορφώσεις των ποδιών. Στη νεότερη ηλικιακή ομάδα (ασθενείς < 18 ετών), το 62% των ασθενών είχαν μη φυσιολογικά ευρήματα για αυτήν την περιοχή του σώματος. Στους ηλικιωμένους ασθενείς παρατηρήθηκαν σε ακόμη υψηλότερο ποσοστό από ό,τι στη νεότερη ηλικιακή ομάδα, παθολογικά σημεία και συμπτώματα του μυοσκελετικού συστήματος. Σε αυτόν τον πληθυσμό, το 92% των ασθενών είχαν μη φυσιολογικά ευρήματα σε αυτήν την περιοχή του σώματος κατά την έναρξη της μελέτης. Μετά από δύο χρόνια, μη φυσιολογικά ευρήματα παρουσίαζε το 94% των ενηλίκων ασθενών.²